What doesn't kill you makes you stronger

6 september 2014 - Figline Valdarno, Italië

Zaterdag 6 september  2014. Bijna vijf maanden in Italië. Over iets meer dan een week vlieg ik weer terug naar Nederland. Daarom toch nog maar even een allerlaatste blogje. Vijf maanden weg, vijf blogs. Lijkt me een perfecte afsluiting.

Zoals ik al in eerdere blogs beschreef is het onmogelijk om alles wat ik hiermee maak gedetailleerd uiteen te zetten. Dat kan wel, maar dan ben ik het komend half jaar bezig. Het gekke is: Er gebeurt heel veel en tegelijkertijd gebeurt er eigenlijk helemaal niets. Maar doordat je woont en werkt, kortom leeft op de camping wordt je als het ware gekidnapt in wat je hoort, ziet en beleeft. Je ontkomt er niet aan. Hoewel je tegen het einde wel beter in staat bent om je ervoor af te sluiten. Als je dat wilt. En als gast beleef je het natuurlijk vanuit een heel ander perspectief. Me even onderdompelen in een compleet nieuwe wereld. Heerlijk vond ik dat in het begin. Ik had het ook nodig. Maar nu is het goed zo. Hoe enerverend het avontuur ook is: Ik heb zin en nieuwe energie gekregen om terug te gaan naar de basis en mijn leven in Nederland weer op te pakken, en nieuwe impulsen te geven, niet in de laatste plaats doordat het grote geluk begin dit jaar mijn leven binnenliep op een moment dat het eigenlijk “niet uit kwam”.. Of in elk geval.. Ik was er totaal niet mee bezig... Maar cupido heeft recht in mijn hart geschoten. En dan te bedenken dat we pas zeven maanden bij bij elkaar zijn waarvan vijf maanden op afstand. De ultieme relatietest! Met vlag en wimpel doorstaan!. Ik weet het:  Ik praat veel over mijn liefdesleven in alle blogs. Zo niet voornamelijk. Maar ik wil niet anders. Ik schreeuw het van de daken. Dat blijf ik doen. Elke dag. Elke minuut. Zo simpel is het. 

Terug naar hier: Zoals gezegd zit het er bijna op. Ondanks dat er in de tussentijd van blog 4 en deze blog genoeg gebeurt is waar ik een heel leuk blogje over zou kunnen tikken.. We doen het niet... Nou ja leuk? Deels heel erg leuk, zeker.. Maar deels ook heel hysterisch en soms zelfs op het gênante af. Laten we het interessant noemen. In elk geval een onvergetelijke ervaring.

Ik beschouw het als een soort sociaal psychologisch experiment. Vandaar ook steeds de vergelijking met Utopia of Big Brother. Omdat je werkt en woont op de camping, praat je over alles wat er uitsluitend op de camping gebeurt en over alle collega's die er werken. Terwijl je nauwelijks iets van elkaar weet. Elkaar helemaal niet kent. Niet echt. Gek eigenlijk.... Je vormt toch allemaal een mening over elkaar op basis van hoe je je hier manifesteert en gedraagt. Ongetwijfeld ga ik bij terugkomst in Nederland er iets van meenemen. Loslaten. Dat heb ik in elk geval geleerd. Loslaten van je verleden en loslaten in het algemeen. Hoe vaak we bij Camping Kids "Let it go" van Frozen niet hebben moeten draaien voor de kids.. Dat moet iets betekent hebben. Waarschijnlijk ga ik nog veel meer meenemen van deze ervaring, al weet ik nu nog niet wat. En ook dat is prima: Soms is het helemaal niet erg het even niet te weten. Ik geloof toch dat ik straks blij ben dat ik het gedaan heb. 

Gelukkig heb ik ook veel van Toscane kunnen zien door de komst van mijn mannetje, mijn ouders en een tal van lieve collega’s hier die me op sleeptouw hebben genomen: Siena, Florence, Lucca, De Ponte Sespeso, Vallambrosa, San Gigmiliano, Greve in Chianti, het strand in de buurt van Livorno.

Want eerlijkheidshalve: Je woont dan wel bijna een half jaar in Italië, maar eigenlijk woon je gewoon op een camping die toevallig in Italië ligt. Bij gebrek aan een rijbewijs en dito auto en het feit dat de camping behoorlijk afgelegen ligt ben je erg afhankelijk van anderen om ergens te komen. Of je moet een scooter huren. Maar met het Italiaanse rijgedrag en die van mij ook trouwens is dat vragen om problemen. Onafhankelijk als ik ben en vooral wil zijn is er echt geen ontkomen meer aan: Dat rijbewijs komt er. Ook al lukt het me al 36 jaar zonder. Sommige zaken dienen aangepakt te worden. 

Wat betreft het werk zelf: Wat heel fijn is, zijn de tal van complimenten van gasten die me geregeld ter oren komen.Dat geeft energie. Hoewel ik het werken met kinderen leuk vindt had ik een andere verwachting gehad bij het begrip hoofdanimator. Het Camping Kids programma, hoe leuk ook, is gezien mijn achtergrond toch wat beperkt te noemen, althans zo heb ik ervaren.Niet in de laatste plaats omdat er een meer volwaardig animatieteam werkt die een uitgebreider programma hebben voor zowel volwassenen als kinderen. Wij zijn puur gefocust op kinderanimatie. Gezien mijn achtergrond binnen de entertainmentbranche waar ik als productieleider heb gewerkt en mijn eigen theaterbedrijf heb gehad, had ik meer organisatie verwacht en gewenst binnen mijn functie. Ik ben gewend om shows en producties van nul af op te bouwen en veel zaken te regelen en organiseren. Dat is in deze functie niet echt aan bod gekomen. Maar wellicht is het juist ook goed te noemen dat ik me in dat opzicht ook echt even helemaal los heb gemaakt van wat ik gewend was. En het werken met kinderen is echt heel erg leuk (hoewel ik toch terug ben gekomen van een carrière in het basisonderwijs, waar ik zo enthousiast over vertelde in eerdere blogs).  Kinderen zijn daarbij goudeerlijk, hartverwarmend maar zo tegen het einde ook over vermoeiend, ze vragen mentaal veel van je. Dat is tevens de reden waarom ik in mijn vrije uurtjes of dagen ook niet bij het zwembad ben gaan liggen. Want ondanks het feit dat je niet in je bedrijfskleding rondloopt.. Kinderen herkennen je en hebben logisch gezien geen boodschap aan jou vrije dag. Ze blijven even enthousiast je naam scanderen. Leuk.. Maar niet elke dag.  Ook lichamelijk merk ik dat mijn lijf moe begint te worden. Elke avond sta je met je zesendertig lentes jong twee keer een half uur per dag een minidisco te dansen. Je valt hier hoe dan ook af. Leuk en fijn als je een maatje meer hebt maar in mijn geval is het een beetje eng aan het worden. Maakt niet uit hoeveel je weegt bij aankomst: Je gaat hier sowieso een paar kilo’s lichter weer terug.Wat dat betreft zou een kruising tussen Utopia en de Afvallers XXL misschien ook een goed idee zijn voor een nieuwe reality soap.

Maar zonder gekheid: Ik ben al nooit volslank geweest, maar dit is wel heel erg. Ik zit bijna weer op mijn geboortegewicht. Broeken die te strak zaten vallen nu van mijn kont af. Je leefritme is ook heel anders, zo ook je eet ritme. En dan die pasta's en die pizza's. Die komen op een gegeven moment ook je strot uit. Ik eet en drink voldoende, maar het vocht wat je toedient (bijna twee liter water per dag), dans je er ook weer uit. Bovendien met ik elke dag een heuvel op klimmen om naar m'n werk te gaan.  Wat dat betreft is er geen ontkomen aan. Maar ach.. Dat vreten we er wel weer bij.

Inmiddels zijn twee van mijn drie stagiaires en tal van andere seizoenscollega’s alweer huiswaarts gekeerd richting Nederland, Ierland, Litouwen of elders in Europa en zitten we in het laagseizoen. Dat begin je ook wel te merken. De grote shows zijn afgelopen, de meeste kinderen zijn weg. En het zwembad ligt halfvol. Nog 1 week en dan stopt vrijdag ook het animatieprogramma. En op die bewuste vrijdag ben ik hier exact vijf maanden. Bijna stond ik op het punt om weg te gaan (meer dan eens) maar in de wetenschap dat het nu nog maar een week en een paar dagen duurt voor ik terugga, ben ik toch blij dat ik de eindstreep gehaald heb. Geslaagd voor het experiment zullen we maar zeggen. Voor nu laat ik het hierbij want ook de inspiratie voor een blog moet ik uit mijn tenen halen. Wat zal het raar maar ook fijn zijn om dalijk weer terug te zijn.En ondanks dat het af en toe heel zwaar was in mijn ervaring heb ik het ook echt wel leuk gehad. Met name door een aantal collega’s hier die ik als vrienden ben gaan beschouwen en het plezier wat je samen beleeft hebt. En de ervaring op zich.Daarbij...What doesn’t kill you makes you stronger....   

Almost home!

Ciao,

 

 

Joris