Op de Camping: De Real Life SoapSerie

En dan zit je ineens een dikke maand in Italie. In de bergen  van het prachtige Toscaanse landschap met inmiddels zoveel ervaringen en indrukken rijker dat ik een carriereswitch als scriptschrijver overweeg. Of als psycholoog. Een van de twee. In mijn vorige blog refereerde ik al even gekscherend aan het feit dat als John de Mol hier een soap van zou maken Utopia snel vergeten is. Ook hier zit je in een compleet nieuwe samenleving. Letterlijk. Leuk, barstends vol nieuwe verhalen, extreme toestanden, erg lachwekkend en soms wat vermoeiend. Saai is het in elk geval niet.

Om het kidsprogramma van Camping Kids te kunnen draaien gaat altijd een periode van gewenning aan vooraf. Voor mij, maar zeker ook voor mijn stagiaires die meteen flink aan de bak moesten vanaf eind april toen de camping twee weken lang een soort van uit zijn voegen barstte vanwege de vele vakantiegangers in de meivakantie. Erg druk maar erg leuk om te doen.  Die kinderen zijn hartverwarmend en blij als ze ‘sochtends een paar uurtjes mogen knutselen, s' middags mogen meedoen aan een sporttoernooitje en spelletjes en aan het eind van de dag mee kunnen dansen op de minidisco. En de ouders zijn vooral blij aangezien ze ongestoord even een cocktail kunnen nuttigen aan de poolbar. Zoiets. Dat is het idee. En ik moet zeggen: Het bevalt me wel.

Twee weken lang buffelen geeft een goede basis voor het nog drukkere hoogseizoen dus helemaal goed! Maar niets bleek minder waar als blijkt dat je na twee weken van drukte hier letterlijk een kanon kunt afschieten en er nu al anderhalve week niets gebeurd. Geen kinderen. Want de vakantie is over. Geen animatie. Dus vrij. He fijn! Nou nee. Niet bepaald. Mijn vrije week vorige week was niet echt een vrije week aangezien ik bijna dageijks in het ziekenhuis verbleef. Kijk nog even naar de titel van deze blog. Soap weet je nog?

Het aansturen van stagiares die best een hoop verantwoordelijkheid meekrijgen voor vaak hun eerste buitenlandse stage blijkt best een tijdrovend proces. Nu draai ik er m’n hand niet zo snel voor om maar je staat toch 50 kinderen aan te sturen met (in althans de eerste maand) twee stagiares die ook nog eens zelf aangestuurd moeten worden. Daarbij is het in het hoogseizoen hier 45(!)graden en verdubbelt zowat het aantal kinderen. En dat zes dagen per week. In een bergachtig landschap. Op een giga camping waar 5000 bezoekers kunnen verblijven. In extreme hitte. Nu jij weer. Bovendien moet animatie toch echt een beetje in je bloed zitten. Je moet er in elk geval aanleg voor hebben. 

Zoals ik al aangaf hierboven hebben we twee goeie weken gedraaid en bleek vervolgens dat we de boel  konden dichtgooien. En bovenal mochten dichtgooien. Uiteindelijk bepaald de camping tenslotte. Mooi dacht ik. Al met al mag ik namelijk rekenen op veel persoonlijk bezoek: In de drukke weken waren mijn oom en tante en achterneefje en nichtje hier wat heel gezellig was en net in deze rustige periode en nadat ik officieel vrijaf had gekregen verbleven mijn ouders hier die ik gisteren weer na twaalf dagen heb uitgezwaaid.  Al op de eerste dag van mijn ouders vakantie bleek die week heel anders te gaan lopen dat ik gehoopt danwel op ingesteld had. Nu moet je dat laatste: je ergens op instellen, hier sowieso niet doen maarja....het aard van het beestje zullen we maar zeggen.

Ik heb het al even gehad over mijn stagiaires waarvan er op dat moment twee hier verbleven. Nu ben ik de meest vrije en gezellige stagebegeleider die je je kunt voorstellen. Ik heb mijn regels en verwachtingen, ben niet vies van het motiveren of een compliment geven en geef zoveel mogelijk opbouwende kritiek waar nodig. Als iedereen zich daar aanhoudt dan is er niks aan de hand en kun je als stagiair best eenkeer een cocktail drinken aan de bar. Mits je om 10 uur in de ochtend scherp en gefocust op je werk verschijnt. En daar ging het een keer mis. Want tja.. je bent zeventien, achttien jaar, je zit vier tot vijf maanden in Italie. In de zon. Dat behoeft geen verdere uitleg. Dus zijn die regels nodig. En soms zelfs een hardere aanpak. En nee dat is niet altijd even leuk. Maar wel nodig. En daarbij moet je een beetje schipperen. De een gaat er beter mee om dan de ander. Al met al bleek al in de eerste stageweek van 1 van de twee stagiaires dat ze zich niet helemaal lekker voelde en een keer heeft moeten braken. Ach ja. Kan gebeuren. Misschien spanning? Een vorm van heimwee? Of een combinatie van die twee. Toen in de tweede stageweek bleek dat dit veel vaker gebeurde (dat braken) en er bovendien  hevige pijnen mee gepaard gingen en overmatig moeten plassen dan is er echt wat anders aan de hand. Na een paar keer al geadviseerd te hebben een dokter te bezoeken en er voor medicatie was gezorgd vanuit de apotheek bleek de pijn dusdanig toe te nemen in de nierstreek dat er maar 1 ding op zat: Naar het ziekenhuis. De symptomen wezen op een accute blinde darmontsteking. En dat allemaal op de eerste aankomstdag van mijn ouders en mijn vrije dag maar geen gelul:  Dit hoort onder jouw verantwoordelijkheid en bovendien was deze stagiair minderjarig. Dus naar het ziekenhuis. Nouja ziekenhuis? Horror Hospital lijkt me meer op z’n plek. Althans qua uitstraling. En voor Nederlandse begrippen. Qua zorg bleek het verder prima. Hoewel wij toch met een accuut probeem bij de eerste hulp aankwamen en in het hele ziekenhuis er slechts 1 arts vloeiend engels sprak duurde het toch nog ruim zes uur waarnaar er (na talloze onderzoeken) er een diagnose werd gesteld om vervolgens nog eens uren op een beschikbaar ziekenhuis bed te moeten wachten. Bovendien moest ik voor alle onderzoeken tekenen aangezien de stagiaire minderjarig was.  Daarnaast wees een collega van mij er op die mee ging naar het ziekenhuis en een aardig woordje Italiaans spreekt dat ze had opgevangen dat een van de verplegers had gezegd: O dat zijn toeristen, die kunnen wel even wachten.. Hij is fijn. Een nachtje ter observatie bleek ruim een week ter observatie te worden. Diagnose: Een virusinfectie aan de urinewegen en een vergrote nier. Bovendien bleek zij als kind een hartkwaal te hebben gehad waar verder geen duidelijkheid vanuit Nederland van was waardoor het ziekenhuis zowat elke dag een hartfilmpje maakte en het bloed testte. Uit voorzorg. Daarnaast bleek achteraf dat ze met extreeme droogte en vochttekort was binnengebracht. Zo zei het medisch rapport. Geen kattenpis dus.... En aangezien er verder geen familie verbleef in Italie heb ik me zo goed als ik kon over haar ontfermt die opnameweek waarbij ik gelukkig veel steun kreeg van tal van collega’s van de camping die me naar het ziekenhuis brachten. Toch wel handig dat rijbewijs. Wordt aan gewerkt. :-)  Maar het bleek uiteraard al snel, ondanks veel onduidelijkheid en verwoede pogingen om het anders in te vullen, dat een afronding van de stage op deze camping althans niet haalbaar bleek en er een vervangende stageplek werd gezocht in Nederland. Het zou onverantwoord en onverstandig zijn het hier voort te zetten. Bovendien moest er rekening gehouden worden met een herstelperiode van minstens een week. En dat allemaal in de rustige vrije  week van ons programma wat we als een geluk bij een ongeluk kunnen beschouwen.  En dan te bedenken dat dit slechts een van de vele verhalen is die mij hier overkomen danwel ten deel vallen. Je hebt de ene ervaring nauwelijks kunnen verwerken of het volgende brand zich alweer op je netvlies.  Soms betrap ik me op het feit dat ik stiekem zo hard moet lachen van wat zich hier allemaal afspeelt. En hoe graag ik het ook zou willen delen: Het is niet uit te leggen. Je zou er bij moeten zijn. Het is voor buitenstaanders heel moeillijk uit leggen hoe het leven op zo’n camping er uit ziet. Het wordt toch een beetje je familie. En bij gebrek aan tv zit je s’avonds aan de bar met al je collega’s. En dan heb je toch een leuk verhaal nodig. En als  je de verhalen niet krijgt voorgeschoteld dan maak je toch vaak zelf je verhalen. En dus staat een doodsaai gesprek tussen een mannelijke en vrouwelijke collega hier synoniem aan: Die doen het met elkaar. Nu gebeurt dat ook best. Zelfs op regelmatige basis. Alleen worden de verhalen vaak wat extra dik aangezet. Voor het entertainment gehalte. En is niet alles waar.  Maar puur tijdverdrijf om de tijd door te komen in deze rustige weken. En gaan de verhalen het liefst  in de meest smeuige vorm over de tong. Bovendien zijn er veel collega’s die hier al een tweede of zelfs derde seizoen zitten die allemaal een vaak net ander verhaal hebben over “hoe het vorig jaar was”. En elk verhaal kent minstens acht verschillende versies. Dus een korreltje zout? Strooizout zou ik zeggen..  Daarbij wordt je hier erg geleefd, krijgt bijna niets mee uit Nederland ondanks dat het Wifi weer werkt. (Wat vaker niet dan wel werkt. En dat in Italie.) En mis je het verder ook niet. Door alle nieuwe indrukken en ervaringen.

Gelukkig bleek ik met de tijd dat mijn ouders hier waren nog genoeg vrije tijd over te hebben om zoveel mogelijk te zien: Arrezzo, Siena en uiteraard Florence. Wat een prachtige stad is dat. Je hebt het ene gotische gebouw nog nauwelijks verwerkt of het volgende dient zich alweer aan. Erg mooi en indrukwekkend en zeker niet de laatste keer dat ik er geweest ben.

Persoonlijk vind ik (even een zijweg mensen maar deze kan ik niet laten liggen) het buitengewoon fascinerend om te ervare hoe sommige Italiaanse mannelijke hetero collega’s wel erg spastisch reageren op een homoseksuele collega. Die had ik echt even niet zien aankomen. Waarschijnlijk omdat ik er zelden of nooit ook maar ooit een probleem of spatisch gedrag van heb ervaren, (goddank wel gezegd), en  een enkele uitzondering daargelaten, valt het hier wel erg op gezien de reactie bij het bestellen van een kop koffie of een glimlach naar een collega waar ze niet mee om kunnen gaan. Het Italiaanse woord voor homo (of een scheldvariant daarop) heb ik niet helemaal meegekregen maar het lijkt op Pinokkio. Althans zo kreeg ik mee. Het zal wel met de verwijzing naar zijn lange neus te maken hebben. Ik weet het niet. Boeiend is het ook niet. Grappig is het wel. Temeer hier de gemiddelde Italiaanse man meer geld spendeert aan kleding, facials en haarprodukten dan ik ooit  in mijn hele leven .Ook al heb ik dan geen haar: het gaat om het principe. En ik ondervind er verder ook geen last van. Het viel me alleen ff op zeg maar.  Maar ik blijf even hysterisch op sommige momenten. Geen nood.:-)

Ove hysterie gesproken: Het songfestival. Bloedfanatiek als ik ben heb ik gelukkig beide halve finales en de finale kunnen bekijken.  Met tal van collega’s en zelfs mijn ouders tijdens de zenuwslopende finale. Tweede! Terwijl iedereen vanaf het begin de gifbeker uitstortte over het nummer vond ik het meteen goed. En wat was het gaaf. Maargoed. Hoewel ik het liefst meteen een recensieverslag zou willen schrijven bespaar ik jullie deze (voor sommige) martelgang. Leuk was het wel. En ik kon weer rustig ademhalen. 

Kortom: Het leven hier bevalt me wel. Sommige collega’s ga je als goede vrienden beschouwen en met de komst van mijn beoogde derde stagiar en een vervangede stagair volgende week kunnen we werktechinsich ook hopelijk goed (opnieuw) van start. Het enige wat soms lastig is is dat je bereid moet zijn om  je relaties goed te onderhouden met het thuisfront. Ook dat heb ik aan den lijve ondervonden. Al helpt het enorm als men kan zien hoe je hier leeft. Wat dat betreft lijkt het in de verte echt een beetje op Utopia. Je leeft in soort van commune. En de camping is onze nieuwe samenleving. In die nieuwe samenleving beleef ik volgende week mijn persoonlijk hoogtepunt met de komst van mijn lieve schat voor een hele week. Eens kijken wat voor smeuige verhalen dat weer gaat opleveren. Voor de camping. En voor mijn blog  .