De Lach-of-ik-schiet-show

17 juni 2014 - Figline Valdarno, Italië

Noot: Mijn blogs zijn met een knipoog en op een columnachtige manier geschreven. Net zoals ik vaak aangeef moet mijn blog ook met een korrel zout gelezen worden. Helaas is deze blog niet bij iedereen in goede aarde gevallen vandaar dat ik besloten heb om hem her en der aan te passen. Het laatste wat ik wil is mensen persoonlijk te kwetsen danwel in een verkeerd daglicht te zetten. Voor diegene: Mijn oprechte excuus. Ciao!

Bij het plaatsen van deze inmiddels alweer derde blog is er net een camping collega ontslagen van de camping vanwege een vechtpartij waarin een andere collega in is geslagen vanwege een vrouwelijke collega die daar tussen inzit. Figuurlijk gesproken dan.Volgt u het nog? 

En dan schrijven we ineens 17 juni 2014. Alweer meer dan twee maanden geleden stapte ik op het vliegtuig naar Italië om er even “uit” te zijn en mezelf te resetten. Nou  dat hebben we geweten...  Resetten lukt hier buitengewoon goed aangezien je in zo’n totaal ander leven stapt dat je domweg geen tijd hebt om na te denken wat je hebt achtergelaten. Uitzonderingen daargelaten natuurlijk. Zo moet een woongroep voelen,of een enclave, of een bewoner van een woonwagenkamp, en circusfamilie of een kermisexploitant.  Zeer inspirerend om eens mee te maken. Het werk is leuk. Dankbare kids en ouders die blij zijn dat ze een tekening mogen maken, kunnen knutselen of een zwembadspel kunnen spelen terwijl pa en ma de cocktailbar onveilig maken. En als diezelfde ouders met flessen drank en geld gaan gooien om je te bedanken voor je werk dan weet je dat je goed bezig bent. En dat in Italie met de zon op je kop: Je kunt het slechter treffen. En toch... Als ik op voorhand had geweten in wat voor een klucht ik zou terechtgekomen had ik mezelf nog eens flink achter de oren gekrapt en was ik uiteindelijk toch wel gegaan :-) Ik hou wel van een avontuur. En het past ook wel bij me. Beetje uit de pas lopen op je bijna 36ste.

Zoals ik in eerdere blogs aangaf is het vrij rustig op de camping, hoewel het aantal bezoekers wel aantrekt, in deze periode (vooral veel Duitsers nu) en hebben we op de twee weken meivakantie na behoorlijk veel vrije tijd gehad. Ik heb in de periode dat mijn ouders er waren dan ook veel van de omgeving kunnen zien en ben met een van mijn maatjes Lisanne heerlijk een dagje naar het strand geweest. Anderhalf uur rijden dat wel maar dan heb je ook wat. Dat zijn toch de krenten uit de pap. Want hoe leuk het werk ook is op deze camping: Je moet er af en toe echt weg anders ben je rijp voor het gesticht. Begrijp me niet verkeerd: Voor gasten is het goed toeven en ook het personeel heeft doorgaans niet heel veel te klagen (wat overigens aan de lopende band toch gebeurd haha) maar door de volstrekt onheldere manier van communiceren. Bijvoorbeeld een Mag-je- als- staf- bij- het- zwembad- liggen- beleid. De ene collega beweert dat het alleen “beneden” mag, de andere beweert dat het ook “boven” mag, weer een ander roept dat het alleen doordeweeks mag en het officiele regelement zegt dat het alleen mag wanneer de drukte het toelaat, de gasten er geen last van ondervinden en nooit op zondag. En ik krijg te horen in mijn wekelijkse meeting met mijn leidinggevende dat het voor het animatieteam geldt: In het hele weekend niet en je onzichtbaar moet zijn. Het komt er een beetje op neer dat je tussen de haaien door moet leren zwemmen, je gezond verstand moet gebruiken en zelf een beetje moet aanvoelen wat wel en niet kan. Nu lukt me dat vrij aardig maar ga dat maar eens uitleggen aan je team.Communicatie is in tal van bedrijven en situaties een heikel punt en ook hier is het niet anders. Hoewel het soms wel erg doorslaat. En dat geklaag en geroddel? Ach het hoort er een beetje bij. We moeten het ook niet zwaarder maken dan het is, want zoals vrijdagavond bleek met de monsterzege van het Nederland Elftal op Spanje tijdens het WK, barst hier 1 groot feest los en lopen alle collega’s in polonaise mee te bleren op Wolter Kroes’ Viva Hollandia. En haalt de camping ook nog eens de Metrokrant van vandaag in verband met de vele WK faciliteiten op de camping. Kortom: Het is ook echt enorm genieten. Je moet een beetje de balans weten te vinden. En vooral de lol ervan inzien.

Nu  lukt dat laaste me aardig behalve wat betreft het WIFI bereik hier. Ik weet het: Het is bijna niet voor te stellen maar soms is het net of je in Afghanistan zit als je  probeert contact te  maken via Facetimen of Skype en de verbinding weer eens te wensen overlaat. Als het hier bijvoorbeeld heel slecht weer is geweest dan gaat dat ten koste van het netwerk en ook de vele WIFI punten op de camping werken niet optimaal, tel daar het bergachtige binnenlandse landschap bij op en de rapen zijn gaar. 

Mede om die reden was ook zo blij dat mijn liefje hier drie weken geleden alweer een hele week bij me was!  Hoewel we tal van keren hebben gefacetimed en geskyped en het vaak ook wel lukte ,ging het ook vaak niet en daarom was het extra fijn om elkaar weer te zien. Hij had niet verwacht dat ik hem helemaal zou ophalen vanaf station Santa Maria Novella en prompt op de uitstapplaats van de transferbus hem opwachtte. Het was net een scene uit  een romantische comedy. Wat was ik blij om hem te zien. En hij mij. Als je elkaar zo relatief kort kent als wij doen en je dan ineens vijf maanden naar Italie verkast dan is het extra fijn maar ook belangrijk om elkaar te kunnen blijven zien. Het lullige  is alleen dat ik niet even terug kan komen. Daarom komt hij hierheen, maar liefst drie keer. Hoe fijn! De tweede avond heb ik hem verrast met een vijfgangen diner en een overnachting in een echt Italiaanse ambiance met fles prosecco op de kamer en al en de dag daarna hebben we onze liefde bezegeld met een slotje aan de Ponte Vecchio in Florence. Hoe romantisch! De rest van de week verbleven we op de camping en heb ik zoveel mogelijk geprobeerd tijd vrij te maken om bij elkaar te zijn wat volgens mij goed gelukt is. We hebben gelachen, gehuild, goeie gesprekken gehad en van elkaar genoten. Hij is echt de liefde van m’n leven kan ik nu al met recht zeggen. Soms kun je dat niet verklaren maar is dat gewoon zo. Voelt het gewoon zo. Ookal zei iedereen dat het toch niet ging werken als ik vijf maanden in het buitenland zou zitten. En het klopt dat het heftig is. Maar we slaan ons er doorheen. Als ik van iets overtuigd ben is dat het wel. En over drie weken is hij alweer hier.

In die week begonnen ook de repetities voor Tarzan de musical. Daar moest ik wel echt even aan wennen. Als je de “wetten” van theater gewend bent dan heb je soms last van een bloedend theaterhart. Animatie is een totaal ander metier dan theater. . Ondanks dat.... Het was wel echt een feest om te doen! Weer de energie van een publiek te voelen. En vooral veel lol te hebben met elkaar. En het moet gezegd: De show zit leuk in elkaar en de reacties positief! Ach mensen willen graag vermaakt worden en dit is toch een beetje de kers op de animatietaart. Over een aantal weken beginnen de repetities voor Grease. Eens kijken of ik daar ook aan mee ga doen of niet. Daar gaan we nog even een nacht over slapen...

Verder is het werk zoals ik al zei een feestje, niet in de laatste plaats door de komst van mijn nieuwe stagiaire die de vorige stagiaire (die in het ziekenhuis belandde) vervangen heeft. Deze nieuwe meid barst van de energie en is van grote meerwaarde op ons Camping Kids Team.  Inmiddels ook mijn huisgenoot: Nouja  tentgenoot, hoewel ik onlangs te horen heb gekregen dat ik mijn eigen accomodatie krijg. Want hoe gezellig ook. Ik heb mijn eigen plekje nodig en bovendien ben ik haar leidinggevende. Je slaapt immers ook niet samen met je baas in hetzelfde huis. Ga dat maar eens uitleggen bij Unilever.     

Maar zoals gezegd: Het werken met kinderen bevalt me erg goed. Ik wist niet dat ik het in me had eerlijk gezegd. Maar ik geniet er echt van. Kinderen die je omhelzen als ze je zien. Gretig zwaaiend en mijn naam roepend als ze me voorbij zien komen. Echt heel leuk. Vooral de avond minidisco in het theater die we samen doen met het andere animatieteam van de camping beschouw ik als een hoogtepunt van de dag. Heerlijk om te doen en de kinderen staan uit hun dak te gaan. Ik trouwens ook. Zo moet K3 zich voelen. Het werken met kinderen bevalt me zelfs zo goed dat ik heel even een carriereswitch in het basisonderwijs heb overwogen.. Maargoed: Blije kindergezichtjes in een vakantiedorp is nog wel wat anders dan kinderen in een klaslokaal. Maar wie weet.

Ook het werken met het andere animatieteam verloopt goed. Toen ik hier aankwam kreeg ik allerlei wilde verhalen te horen over nachtelijke repetitie uren (van de eerder genoemde musicals) en haat en nijd tussen de twee teams. Ook hier moeten we die verhalen met wat strooizout nemen. Je moet het vooral leuk hebben hebben. En leuk maken met elkaar. Als ik het niet meer leuk vindt ben ik weg zeg ik altijd. Het zal me verder een worst zijn dat ik dan een seizoen niet zou hebben afgemaakt of iets dergelijks. Misschien komt het wel dat ik een stuk ouder ben dan de meeste hier en me met hele andere zaken bezig houdt. Ik heb al een derde van mijn werkleven erop zitten en dit is voor mij een tussenfase naar een nieuwe start. Italie zelf is niet die nieuwe start. Of het begin van iets nieuws. Ik wilde even weg. En dat even duurt nog exact drie maanden.

Hoe dan ook: Met alle zaken die ik hier meemaak noem ik het al geregeld De lach-of-ik-schiet-show omdat het ene probleem of gedoe zich net heeft opgelost of de volgende roddel, ontslag, ziekenhuisopname, gevecht, communicatiestoornis, kapotte apparatuur, benenbrekerij, kotsende collega's of probleem dient zich alweer aan. Het hoort er nou eenmaal  bij. Wel soms erg uitputtend, vandaar ook dat ik behoefte heb aan mijn eigen plek (ik weet het: ik wordt een oude zak). Maar zoals gezegd: Over het algemeen is het vooral erg leuk. Zolang het werk leuk blijft. En ik het plezier blijf houden. 

En dat met 36 graden op je mik en het elke dag op een neer moeten lopen naar boven wat echt een martelgang was in het begin maar steeds makkelijkers schijnt te lukken. Ook aan de dagelijkse conditite wordt gewerkt.

En nu zitten we midden in het WK geweld. Afgelopen vrijdagavond was natuurlijk (zoals ik al zei) een uitermate goede start van het kampioenschap en het is echt geweldig om te zien hoe alle gasten en stafleden uit hun dak gingen bij de 5-1 zege van Nederland. Dat belooft wat voor de aankomende wedstrijden.

Heel even had ik een klein dipje en miste ik ineens alles en iedereen om me heen in Nederland, maar dat lag vooral aan slecht slapen in combinatie met heel slecht weer twee dagen. En dan in een tent zielig zitten te  zijn en vooral behoefte te hebben aan een warm bad, je eigen bank met je favoriete serie op DVD en je katten op schoot naast je vent. Maar die komt weer snel hierheen dus we gaan er weer tegenaan.

Op naar het het hoogseizoen.. Tot de volgende blog. Ciao! 

1 Reactie

  1. Willem van de Sande:
    26 juli 2014
    Weer een helder verhaal.
    "Je ligt midden in bed" bij heel veel kindertjes en je collegae.
    De komende 7 weken gaan snel voorbij dus geniet met volle teugen ook al is het vaak zweten.
    Dat je relatie met Lee en zijn kids zo goed is vind ik fijn.
    Facetime en Skype houden ons dicht bij elkaar, maar 15 september
    kan ik je weer echt omarmen Liefs Pa