De Wereld Draait Door

Blog nummer vier. Daar werd het wel weer tijd voor dacht ik zo nadat ik hier al ruim drie en een halve maand zit. En inmiddels weer zoveel meer ervaringen rijker. Er moet iets zijn wat het me gaat brengen. Wat dat is? Er komt vast bij terugkomst in Nederland een “déjà vu” moment. Of wellicht ook helemaal niet. In elk geval is het 1 groot avontuur die de boeken in kan. Mijn tijd in Italië. Volgens mij is het ook maar 1 keer echt leuk in je leven. Ee tweede keer bungy jumpen geeft tenslotte ook een veel mindere adrenaline kick dan de eerste keer.... Hoewel.. wacht even... ik heb nog nooit gebungy jumped (schrijf je dat zo?) maar je begrijpt wat ik bedoel...

De wereld draait door. Letterlijk en figuurlijk. Het is een bizarre tijd. Uiteraard volgen wij hier het nieuws uit Nederland op de voet. En met name alle Nederlandse collega’s zijn zich ook hier kapot geschrokken. Zoeken elkaar op. Het was de afgelopen tijd het gesprek van de dag. En toch.. Je krijgt het hier mondjesmaat mee. En heel fragmentarisch. Ik vond dat in het begin een verademing... Dat je letterlijk helemaal weg bent uit Nederland en even niks meekrijgt. Nu ervoer ik het als een gemis en gaf het me een behoorlijk onbevredigend gevoel. Je wilt alles wel op de voet volgen maar dat lukt domweg niet altijd. Je moet zelf het nieuws vergaren in de spaarzame momenten dat je vrij hebt en daarbij wil het WIFI ook niet altijd meewerken. Gelukkig kunnen we in 1 van de restaurants op de camping ook het journaal volgen. Maar ook hier: Het blijft dat een vreemde ervaring met allerlei vakantiegangers die aan een pizza zitten. Dat is zoals het is en dat is ook goed. Maar vreemd is het wel. Je leeft hier toch in een geïsoleerde omgeving,  een bubbel. Sta je om half zes in de pal hete zon een minidisco te dansen voor tientallen kinderen terwijl in Nederland de vlaggen overal half stok hangen. In gedachte was ik continu bij Nederland. Vooral afgelopen woensdag gaf me dat een raar gevoel. Maar zoals gezegd: De wereld draait nu eenmaal door. Een hard gelag, maar zo is het leven. Het is een onbeschrijfelijke, niet onder woorden te brengen en vreselijke gebeurtenis. Als ik terug ben ga ik op mijn gemak nog eens al het nieuws rustig nalezen en terugkijken.

Maar zover is het nog niet. Hoewel.. Het schiet behoorlijk op. Nog 7 weken.  En dan ben ik weer thuis. En een jaar ouder. Ook dat nog. Gisteren jarig. Ook heel vreemd om dan niet thuis te zijn en al je vrienden en familie en je mannetje om je heen te hebben. 36. Dat klinkt wel heel erg volwassen ineens. Of eigenlijk gewoon oud. De meeste mannen van mijn leeftijd hebben een hypotheek te betalen, gemiddeld  twee kindermondjes te voeden, zijn doorgaans al vijf jaar getrouwd, hebben een 9 tot vijf baan of zitten op hun carrièrepiek. Nee dan ik: Ik werk op een camping. Als hoofd animator. Voor kinderen. In Italië. Ach.. ik doe de dingen nu eenmaal anders en op mijn eigen manier. Heb ik altijd gedaan. Zal ik altijd blijven doen. Maar het besef van ouder worden valt in dit contrast tussen over het algemeen veel jongere collega’s even extra op zeg maar. Niet dat het in de praktijk zo opvalt dat ik ouder ben. Zowel bij mijn collega’s als mezelf niet. Integendeel zou ik zelfs zeggen. Het boeit me verder ook niet. Alleen wordt jezelf extra bewust van je leeftijd. Kruip je ineens de veertig tegemoet...

Maar goed waar was ik? Oja. Mijn verjaardag: Mijn bevriende collega’s hier en mijn team hebben me geweldig in het zonnetje gezet.  Ik mocht de hele middag niet in de kids club verschijnen en pas om kwart voor zes boven komen (onze kids club zit op het bovengedeelte van de camping. En ja we wonen beneden.) Bij aankomst stond 1 van mijn teamleden Bregje mij op te wachten met haar telefoon in de aanslag om mij te filmen. Wat een tamelijk gênant, ontroerend, vooral erg confronterend maar boven alles leuk tafereel was bij het terugkijken van dat filmpje. Geweldig leuk. De kids club was leeg. Althans zo leek het. En ineens kwamen uit alle hoeken en gaten van de kids club kinderen tevoorschijn die me toezongen. Er waren speciale verjaardagsslingers gemaakt voor me en een heuse feestmuts. En tal van verjaardagstekeningen die door mijn team als boek overhandigd werd aan me. Het was fantastisch. En mijn team: Bedankt voor deze verrassing. Hoe jarig kun je je voelen. De avond ervoor ben ik in de discotheek toegezongen en gefeliciteerd door mijn bevriende collega’s en gisteravond hebben we nog even met zijn alle de spreekwoordelijke bloemetjes buiten gezet. Dat was vanochtend ook erg goed te voelen. Kortom: Het was ondanks het gemis van thuis een top verjaardag. Niet in de laatste plaats door het prachtige kado van mijn mannetje: Een weekend Parijs!

Wat het werk betreft: Het is hard werken. Maar je krijgt er veel voor terug. 1 van de allerleukste ervaringen in mijn leven was afgelopen donderdagavond. Elke avond om kwart voor negen dansen wij de minidisco in het amfitheater met twee animatieteams. Sowieso een feest om te doen, ook al zweet je jezelf de pestpokken en hap je na afloop naar adem. Maar het geeft een enorme energy boost. Afgelopen donderdag echter reikte die energy boost tot aan het spreekwoordelijke plafond. Tegen het einde van onze minidisco , bij het een na laatste nummer, begint het ineens te regenen. Hard te regenen.Het publiek zoekt beschutting op. Waarvan een groot gedeelte het podium op rent om tussen alle kinderen te gaan staan. Wij dansen voor het podium. En dan ineens.. Bij het laatste nummer breekt de hel los! Weertechnisch gezien dan. Een wolkbreuk van jewelste. En wij keihard door dansen.  In de stromende regen.Met nog meer energie en enthousiasme dan normaal . Ook omdat het heerlijke verkoeling gaf, in de doorgaans enorme warmte van de minidisco. Ouders staan ons vanaf het podium toe te juichen, te fotograferen en te filmen. Dansen in de regen:  Toch een soort van jongensdroom. In elk geval 1 van de leukste ervaringen uit mijn leven. De kers op de animatietaart.

Verder loopt het animatieprogramma goed. Er is veel positieve energie vrijgekomen de afgelopen paar weken nadat we ook binnen ons team voor een aantal uitdagingen hebben gestaan. En nog steeds staan. Maar dat blijft. Het is ook inherent aan deze camping die veel van zijn medewerkers vraagt, ook vanwege de omvang. Ik probeer waar ik kan sturing te geven en de meiden te motiveren waar nodig. De ene dag lukt dat beter dan de andere. Ach daarin is het net het gewone leven. Een raar idee dat het voor twee van de drie meiden het er over iets meer dan een maand al weer op zit. De tijd gaat hier aan de ene kant heel gestaag (door het gemis van thuis, althans in mijn geval dan) aan de andere kant vliegt het voorbij. Nog maar zeven weken. Of pas over zeven weken zit het erop. Het is maar net hoe je het bekijkt.

Over het thuisfront gesproken: Mijn mannetje was hier begin deze maand samen met zijn kinderen voor een week met vakantie. Wat heerlijk was. En wat in de lijn ter verwachting lag: De kinderen wilde niet meer weg.  Ze hadden de tijd van hun leven. Wilde nog een week langer blijven. Dat is natuurlijk makkelijker gezegd dan gedaan. Het had ook wel wat voeten in de aarde maar uiteindelijk hebben we het toch voor elkaar gekregen en bleven ze een week langer. Twee hele weken bij mij! Een feest was het. Leroy had een auto gehuurd wat heel fijn was omdat we geregeld even van de camping af konden in mijn pauze of vrije dag, waardoor we extra tijd hadden voor onszelf aangezien de kinderen bij het zwembad wilde blijven en ik op deze manier ook weer wat meer van de prachtige omgeving heb kunnen zien. Want het moet gezegd:  Toscane is 1 van de mooiste plekken van Europa. Voor zover ik dat kan beoordelen. In elk geval van heel Italië: Greve in Chianti, San Gimignano, Florence... Maar ook door het Toscaanse landschap rijden.Prachtig mooi.  Een enorm vakantiegevoel. Aangezien ik het getroffen heb met een vriend die briljant kan koken heb ik in die twee weken de ene na de andere top maaltijd verorberd. Dat was ook wel nodig want ik schijn zo te zijn afgevallen volgens Leroy dat ik bij thuiskomst noodgedwongen op junkfood rantsoen zal moeten. Gelukkig hebben mijn team en bevriende collega’s van al die culinaire heerlijkheden kunnen meegenieten. Elke dinsdagavond hebben wij een teambuildingsavond en in die twee weken zijn  wij als gehele team  culinair enorm verwend. Zowel door Leroy als Romain zijn zoon, die een misschien nog wel betere kok is als zijn vader. En hij is elf. Ik zeg het maar even. Kortom het waren twee heerlijke weken. Het enige nadeel is. Ze gaan ook weer weg. Het afscheid. Dat kwam hard binnen. Met name door het afscheid van de kinderen. Die kregen het te kwaad en klampte zich aan me vast. Probeer het dan nog maar eens droog te houden. Maar het moge duidelijk zijn:  We hebben het enorm getroffen met elkaar.  Dat het zo goed klikt tussen mij en de kinderen.  Dat mag wel eens gezegd. Ik ben dol op die twee. Dat was in het begin enorm wennen voor ons alle vier. Maar het is een feest. Ik val in herhaling, ik weet het. Maar daar komt het op neer. Niet in de laatste plaats omdat het met de hele familie klikt: Mijn broer, schoonzus en mijn twee kleine nichtjes die ik ook zo enorm had gemist: Emily en Elise, waren in diezelfde periode op vakantie in Toscane en zijn twee keer langs geweest op de camping. Dat was ook  1 van de mooiste momenten van de afgelopen periode. Dat je met praktisch je hele familie, je oude en je nieuwe,  aan 1 tafel zit te dineren. Alleen mijn ouders ontbraken in het plaatje. Maar die hebben op afstand mee zitten te genieten. Dat weet ik. Mijn moeder heeft zelfs een familie groepsapp aangemaakt om niks te kunnen missen. Hoe dan ook:  Het was heerlijk.

Wat ook heerlijk is: Mijn eigen leeftent.  Die ik alweer geruime tijd tot mijn beschikking heb en die er in het begin nog niet was waardoor ik mijn tent moest delen met een van mijn teamleden. Dat was niet optimaal maar inmiddels dus mijn eigen plek.Wat echt superfijn is. En bovendien belangrijk. Om in de hectiek van de camping en het werk een eigen plek te hebben waar je jezelf kan terugtrekken. Oké, het is overdag niet te harden in die tent door de warmte en bij regen is het ook verre van fantastisch. Maar toch. Ik vind het een verademing. Ook omdat wij op een vrij afgesloten gedeelte wonen net voorbij de hoofdingang en dus buiten de camping wat veel privacy geeft. Daarbij hangt mijn tent vol met kaarten en lampionnen. Het merendeel afkomstig van mijn mannetje. Uiteraard. Want ga er maar aan staan: Hoe test je je relatie? Door vijf maanden in Italië te gaan zitten. Dat kan ik je wel vertellen. En dan te bedenken dat we al bijna een half jaar bij elkaar zijn. Waarvan drie en een halve maand op afstand. Maar gek genoeg: Of misschien ook niet gek genoeg:  Wij zijn er juist nog meer door naar elkaar toegegroeid. Behoorlijk heavy soms, maar je hebt geen keuze in dit geval. Je leert elkaar eigenlijk in deze periode het beste kennen. Maar wij zijn er sterker door geworden. What doesn’t kills you makes you stronger. Zoveel is duidelijk. Ondanks dat je er hard voor moet werken. Om die reden komt hij ook drie keer deze kant op. Over drie weken is hij weer bij me J.  Terug naar mijn tent: Leroy heeft voor mij veel films en series gedownload en dat is echt super relaxed. Bij gebrek aan mijn hangbank en tv met afstandsbediening  is het heerlijk om in je spaarzame vrije tijd en vooral s’avonds even een filmpje te kunnen kijken.  1  van die films was de Toscaanse bruiloft. Een behoorlijk niemendalletje daar niet van maar hier in de buurt opgenomen en de camping bleek nauw betrokken bij de totstandkoming van die film, gelet op de tot twee keer toe, schreeuwerige product placement sponsormomenten in de film en het dankwoord op de aftiteling. Lachen toch? Inmiddels willen  tal van collega’s om  die reden de film zien en werk ik met een intakelijkst. 

Over films en sterren gesproken: het schijnt dat Sting hier vlalbij een huis heeft.Wat overigens helemaal afgeschermd is.  Je weet wel. Die zanger.Van The Police.En van Fragile. Verder geen nieuws maar zomaar een wetenswaardigheidje tussendoor.

Tot zover de afgelopen periode even samengevat. Nog 50 dagen en dan land ik weer op Schiphol.

Untill next time....

Arrivederci,