Bella Italia the beginning

Daar zit je dan. In Italië. Drie weken voelt als drie maanden. Zoveel indrukken, zo'n totaal nieuw leven, nieuwe ontmoetingen. Hoog tijd voor een blogje dacht ik zo. Daar gaan we: Het avontuur begon natuurlijk op Schiphol al waar als verassing  mijn vrienden en familie me kwamen uitzwaaien. Was echt super! Hoewel ik ontzettend zin had in het avontuur had ik het ff zwaar toen ik door de douane ging. Vooral om mijn hartje achter te moeten laten die vier maanden geleden mijn leven kwam binnenlopen en mijn leven in postieve zin totaal op z'n kop zette.En dan is het toch ff lastig dat je juist besloten hebt om voor vijf maanden naar Italië te vertrekken. En dat besef je pas echt goed als je zelfmedelijdend de douane doorloopt en je in een fractie van een seconde even heel zielig voelt als je in je eentje het vliegtuig in stapt. Ik had een overstap in München en vloog met, uiteraard Lufthansa. Zeer punktlig personeel aan boord en een halfvolle kist. Lekker rustig. In München aangekomen moest ik ongeveer een uurtje wachten tot ik kon overstappen op de vlucht naar Florence met Air Dolomiti ( ja mensen zo heet het echt) een Italiaanse dochtermaatschappij van Lufthansa met zeer bijzonder cabinepersoneel.  Italiaanse botox stewardessen die je vroeger zag bij tutti frutti op RAI uno. Anyway bij binnenkomst vroeg 1 van de stewardessen of ik interesse had in een krant. Ik hoor mezelf zeggen: "the new york times international". Liep ik daar door het gangpad quasi interessant te doen met m'n krant. ach ja, is weer eens wat anders. De vlucht zelf verliep prima. Wijntje erbij en sandwich mortadella. Prima. Een uur en 15 minuten later landde ik op Florence waar ik slechts voor 6 euri de transferbus naar het treinstation Firenzi (Florence) Santa Maria Novella nam. (Tip voor diegene die Florence nog eens willen bezoeken en naar het centrum willen). Daar aangekomen met mijn hutkoffers bleek het niet duidelijk of mijn lokale trein richting Rome zou vertrekken in verband met (ja mensen ook in Italie) aangekondigde treinstakingen. Als je overigens nagaat dat alle treinen in italie van fabrikant Ansaldo Breda zijn (de makers van de Nederlandse Fyra) dan weet je het wel :-) de eerste trein waar ik instapte reed uiteindelijk niet maar bij een volgende trein lukte het wel. Overigens vond ik het niet zo erg. Ik kijk altijd mijn ogen uit op dit soort kolossale gotische vormgegeven treinstations en de Italianen spreken een aardig woordje Engels. Dus ik redde me wel. Uiteindelijk vertrok de trein drie kwartier later dan gepland volgens de timetable richting Rome en mijn eindstation was Figline Valdarno wat slechts 20 minuten zou duren. Maar Italie en timemanagement blijken geen goeie combi dus het duurde nog zeker 40 minuten voor ik er was. Aangekomen op Figline stond mijn Italiaanse collega Stefano me op te wachten met een transferbusje van de camping. En hoewel ik me in had gesteld op een tent had hij een stacaravan voor me geregeld. In elk geval tot het einde van deze maand zit ik daar. Das maar goed ook want savonds is het hier gewoon koud. Althans in deze tijd van het jaar. Eerst m'n koffer gedropt en toen mee naar beneden waar het centrale punt van de camping zich begeeft. Ik zat dus boven. Ja mensen beneden, boven, berg op, berg af.. We hebben het hier over een mega camping waar bijna 5000 gasten kunnen verblijven. En van die 5000 gasten is 70% Nederlands. Hoezo mijn Italiaans ophalen? Op de eerste avond werd ik verwelkomd door de grote baas van de camping. Had ooit een Nederlandse vriendin die ook Van de Sande heette en of ik tevreden was met mijn mobile home. Kijk dat is nog een binnenkomen. :-) daarna nog even door naar de discotheek op de camping waar ik werd voorgesteld aan de eigenaar van de disco Simone (en dat is een veel voorkomende mannennaam hier :-) en even drankje gedronken met wat Italiaanse teamleden van het animatieteam van Stefano. Even voor de goede orde: de camping is zo groot dat er twee animatieteams actief zijn. Ik run die in het bovengedeelte van de camping en Stefano beneden. Die van hem is echt een allround team voor iedereen. Wij specialiseren ons op de kinderen en zijn onderdeel van Vacansoleil: camping kids genaamd. Vacansoleil is zo'n beetje de grootste klant van de camping en veel gezinnen boeken vaak een camping speciaal voor het camping kids animatie. Echter door de grootte van deze camping werken de teams van camping kids en your friends animatie veel samen. Vandaar dat ik een Trainingsweek van Your friends bijwoon deze eerste week en Stefano in Nederland de training van camping kids volgde. Uiteindeljk is het ook de bedoeling dat we twee musicals in het seizoen gaan brengen: Tarzan en Grease en dat in 50 minuten in playbackvorm. Tja het blijft animatie :-) Ik kom daar later nog op terug. De eerste avond hield ik het al vrij snel voor gezien. Ik was toch behoorlijk  gesloopt van de reis. De volgende dag stond voornamelijk in het teken van aclamatiseren en een beetje de camping verkennen en oja mijn staffpas regelen. Met deze pas krijg je korting op alle faciliteiten.  Voorbeeld: Een rasechte Italiaanse espresso voor slechts 60 cent. Nu jij weer. Veel kennisgemaakt met voornamelijk de vele Nederlandse collega's. Maar ook veel Italiaanse, Britse en Ierse collega's. Veel Nederlandse stagiaires die een toeristische of recreatieve opleiding volgen (waaronder die van mij) en (veelal blonde) Nederlandse meiden die het jaar ervoor aan een Italiaan zijn blijven plakken en dit hun tweede jaar is. Wel heel gezellig. Dat wel. De Trainingsweek van Your Friends verliep prima. Ook veel buitenlandse animatoren in spe uit alle windstreken hoewel het overgrote deel Italiaans en Nederlands is. Ik heb vooral veel "erbij" gezeten maar echt wat gedaan. Nou nee. Het is eerder een soort gentlemen's agreement tussen Camping Kids en Your Friends om de hoofd animatoren elkaars training te laten volgen. Ach ja: Dat gaf mij de tijd om eens alles op me in te laten werken. Camping Girasole is een giga camping waar men niet alleen allerhande stacaravans (hier heel sjiek mobile homes genoemd, maar het blijft gewoon een stacaravan) verhuren in werkelijk alle soorten en maten maar ook veel staanplaatsen voor tenten, caravans, campers, luxe ingerichte safaritenten, appartementen in een prachtige Italiaanse villa, cottages en al wat niet meer. Vandaar dat de faciliteiten ook enorm zijn hier. Naast de centrale receptie een eigen tourist info point, een sportveld met twee tennisbanen, voetbalveld, minigolfbaan, beachvolleybalveld, een luxe ijssalon, drie a la carte restaurants, twee take away restaurants, twee supermarkten, twee poolbars, twee animatieteams, een discotheek, een amfitheater, een apotheek, een bazaar, scooter en fietsverhuur, wijnwinkel, manage,een treintje die van boven naar beneden rijdt, shuttlebus, een bar, apotheek, spa met massage, sauna, jacuzzi en turks stoombad, fittness ,een dokter en zelfs een kapper. Alleen het Wifi wil nog niet zo werken. Althans niet overal. Tja, je zit hier toch in het binnenland van Italie. In de bergen van Toscane. Maargoed, terug naar de eerste week: Vooral veel collega's van het andere animatieteam leren kennen. Deze animatieploeg oogt heel proffesioneel maar de praktijk wees al snel uit dat men er een andere werkmentaliteit op nahouden. Hoe dan ook: Aan het eind van deze trainingsweek begon deel 1 van de Norcenni soap zoals ik het nu al doen. Drie van de vier animatieteamleden van mijn collega hielden het op dag twee al voor gezien vanwege het functioneren van hun hoofd en het moordende werkschema in combinatie met het beleid dat men intern heeft dat zij zich nergens mogen vertonen in het openbaar behalve op hun kamer of de kleedkamer van het theater. Zit je dan. Voor vijf maanden in Italie. Tja dan hou je het wel voor gezien. Een en al drama. En dat was week 1. Ik hou er een heel ander beleid op na, dat had ik me al voorgenomen. Hoe het ook zij, een zeer enerverende eerste week. Op week twee kwam mijn eerste stagiaire aan en leerde ik veel andere Nederlandse collega's kennen. Heel gezellig allemaal. Er zitten hier zo'n 450 personeelsleden alles bij elkaar opgeteld waaronder veel Nederlanders. In die tweede week hebben Jenna (min stagiarie) en ik ons vooral voorbereid op de eerste hoos van vakantiegangers vanuit Nederland. Op 26 april startte het officieel seizoen voor ons. De meivakantie zogezegd. Verder ben ik er achter gekomen dat als je hier wilt overleven je bij aankomst meteen de Nederlandse werkmentailiteit moet loslaten. Anders ga je het niet redden hier. Alles gaat hier piano piano. Alles gaat op het laatste moment. Ik gaf me er maar aan over al was dat in het begin echt een soort van worsteling, zeker met mijn toch al vaak al hyterische temperament. Wat weer behoorlijk Italiaans is zou je zeggen. Maargoed.. Uiteindelijk verliep de tweede week prima. Veel gesocialized en voorbereid voor het werk. Op de 26ste begon het dan eindelijk. En wat is het leuk. Die kinderen zijn zo dankbaar en hartverwarmend voor een beetje aandacht en een knutseluurtje. Wel enorm wennen om van bijna twee weken niets doen naar ineens werken te gaan. Zo'n eerste werkdag hakt er dan in, ook omdat alles nieuw is. Sowieso is het heel moeijlijk uit te leggen aan buitenstaanders hoe mijn leven er hier uitziet. Het voelt een beetje als Utopia. Wat dat betreft zou ik John de Mol eens willen aanraden om hier eens een kijkje te nemen. Ik heb het gevoel in een regelrechte real life soap te zijn gestapt. je leeft hier toch in een soort van bubbel. Heel leuk, maar je moet er wel sterk voor in je schoenen staan. Ik heb al een aantal mensen al ontslagen zien worden in de eerste weken die het toch als een soort vakantie zien. Want ondanks het feit dat je overal "staffkorting"op krijgt en je cocktails kan drinken tot je erbij neervalt. Je bent en blijft werknemer van de camping. En dat nemen vooral jonge stagiares en medewerkers niet al te serieus. Als je dan stomdronken over de camping loopt en de security ziet je dan hang je. En terecht overigens. Je leeft en werkt hier toch met een select groepje wat je al snel als je familie gaat zien. Je krijgt ook weinig mee van wat er in Nederland gebeurt. Dat is gek maar het voelt ook ff bevrijdend voor mij. Zolang ik mijn schatje en dierbaren in NL vaak genoeg spreek vindt ik het prima. De rest laat ik graag even voor wat het is. Daarbij komt nog dat een NL collega van mij terecht zei: Iedereen die hier vanuit Nederland komt werken heeft iets uit te zoeken voor zichzelf. En dat is een prettige gedachte. Ik ben klaar voor een paar mooie maanden! En mooi weer!. Want het weer is hier tot nu toe rond uit kut te noemen. En dan in een stacaravan moeten liggen.. Ach ja. Ik wilde dit dus niet zeiken. En het WIFi is vrij beperkt dus internetten moet of louter via 3g of op bepaalde plekken op de camping.Het is onmogelijk om alles wat ik hier meemaak in een blog te schrijven. Daarvoor moet je echt hier zijn, maar ik beloof zoveel mogelijk mee te geven van wat er zoal gebeurt. Vandaag is mijn eerste officiele vrije dag. Zo ff een saunaatje gepakt. Zwemmen zit er nog niet in. Te koud. En ook een streng beleid. Op zondag is het verboden te zwemmen voor stafleden vanwege de vaak vele bezoekers en op zaterdag als het niet te druk is. Verder kan het wel maar altijd in de gaten houden dat je medewerker bent en geen vakantiegast. Zolang je dat in acht neemt gaat het prima. En het werk? Ik heb al twee quizzen gepresenteerd, al talloze minidsicos gehouden en speurtochten met de kleintjes over de camping. Dit leven gaat me wel bevallen. Voor even. Dit is wat ik even nodig heb. Over drie weken is mijn lief er ook bij. Thank god! We gaan ervoor. Ciao! Joris